Bazen düşünüyorum, 45 yaşındayım, çok güzel bir çocukluğum oldu, beni seven, birbirine çok bağlı muhteşem bir sülalem, canım annem, canım babam, sonrasında genç yaşta baba olmak ve bana göre dünyanın en güzel iki kız çocuğuna sahip olmak, hayatım boyunca unutamayacağım bir aşk, muhteşem bir kariyer, kendi sektöründe ünlü olmak, saygı görmek, özenilmek, kıskanılmak, hayatım boyunca hayal ettiğim şarkı söyleme isteğini yaptığım iki single ile insanlara ulaştırırken en heyecanlısı seyircinin gözünün içine bakarak duygularını, sesindeki heyecanı, aşkı, sevgiyi, acıyı onlara geçirebilmek, hayatta istediğin her şeye sahip olmak, sevmek, sevilmek, bazen terk edilmek, ama yine de hayatın sana bıraktıklarıyla mutlu olabilmek…
Yani 45’imde hayatta insanın isteyebileceği her şeye sahip olmak, hayal ettiğim şeyleri yapmak, ben bunların hepsini yaptım, demek ki bu hayattaki misyonumu tamamlamışım.
Belki de bazen ölümü beklememek lazım, belki de intihar, ötenazi ya da kimilerine göre harakiri günah sayılmamalı, bu hayatta yapmak istediklerini yerine getiren herkese izin verilmeli…
Çünkü ne çocuğun üstüne çocuk yapılır, ne sahip olduklarının üstüne alacakların seni mutlu eder, ne de çok sevdiğinin üstüne o kadar çok sevecek birini bulabilirsin.
Bence vakti gelen veda etsin bu hayata…
